Tomaszów Mazowiecki położony prawie w centrum Polski w województwie łódzkim, jest siedzibą samorządów: powiatowego, miejskiego i gminnego. Miasto liczy 70 tysięcy mieszkańców, zajmuje obszar 41 km kw.
Swoje narodziny zawdzięcza hrabiemu Tomaszowi Ostowskiemu, który w 1788 roku założył nad rzeką Wolbórką osadę o nazwie Kużnice Tomaszowskie. Istniejąca tutaj manufaktura hutnicza wkrótce upadła. Dopiero syn Tomasza - Antoni, jeden z czołowych pionierów kapitalizmu na ziemiach polskich, stworzył zalążek fabrycznego, włókienniczego Tomaszowa.
W roku 1830 osada Tomaszów, licząca 3230 mieszkańców, otrzymała prawa miejskie. Zatwierdzono też nazwę Tomaszów Mazowiecki.
W drugiej połowie XIX w. nastąpił przyspieszony rozwój zakładów w związku z wprowadzeniem maszyn parowych i powstaniem w 1884 roku linii kolejowej Koluszki - Dęblin, na trasie której, w pobliżu osady Wilanów, w znacznej odległość od centrum miasta /zgodnie z wytycznymi rządu rosyjskiego linie kolejowe nie mogły przebiegać w pobliżu większych ośrodków miejskich/ pobudowano stację kolejową Tomaszów. Taka lokalizacja okazała się w przyszłości korzystna dla miasta, gdyż umożliwiło to wybudowanie w pobliżu stacji kolejowej wielkich zakładów chemicznych, a także uchroniło je od uciążliwości związanych z przebiegiem linii kolejowej przez jego centrum.
1 maja 1912 roku na terenach osady Wilanów uruchomiono produkcję w Tomaszowskiej Fabryce Sztucznego Jedwiabiu (późniejszych zakładach ZWCH "WISTOM"). Była to pierwsza firma wytwarzająca włókna sztuczne na ziemiach polskich, jak również na terenie całego imperium rosyjskiego. Z "Wistomem" na kilkadziesiąt lat powiązane są dzieje miasta.
Chęć połączenia dworca z miastem to jeden z głównych czynników uruchomienia komunikacji samochodowej w Tomaszowie Mazowieckim jeszcze w okresie międzywojennym. Nie odbyło się to bezkonfliktowo, gdyż odpowiedzią był strajk dorożkarzy, paraliżujący połączenie śródmieścia ze stacja kolejową. Interwencja policji i władz pozwoliła zawrzeć porozumienie, dzięki któremu komunikacja zaczęła funkcjonować. Wkrótce tzn. 3 września 1929r. "Głos poranny" pisał:
"Tomaszów w ostatnich czasach znacznie się ożywił, a to dzięki wprowadzeniu miejskiej komunikacji autobusowej, uważanej ogólnie za ryzykowną. Próba urządzenia w ospałym dość Tomaszowie na razie tylko parodii tramwajów dała nadspodziewane rezultaty... Ludność w przeciągu dwóch miesięcy nie tylko nauczyła się czekać na autobus na przystankach, ale miast grupować się na rynku, tracąc czas na pogawędkach, pilnuje z całą skrupulatnością rozkładu jazdy, a każde jednominutowe opóźnienie uważa za stratę czasu. Jest to dla miasta bezwzględnie dobrodziejstwo". Myślę, że większość z gości także dziś podobnie widzi komunikację.
Ówczesne władze miejskie autobusy uważały jednak za rozwiązanie doraźne, gdyż przewidywały budowę "elektrycznych tramwajów bez szyn" tj. sieci trolejbusów. Tym bardziej, iż prywatna komunikacja miała jeden podstawowy mankament - częste przerwy spowodowane żądaniami przedsiębiorców pod adresem władz skarbowych i miejskich. Trolejbusy pertraktowano z belgijskim towarzystwem akcyjnym, które w lutym 1930 r. przysłało do polski swych przedstawicieli ( mających przygotowane plany budowy analogicznej komunikacji np. w Kaliszu, Radomiu, Kielcach).
W okresie powojennym miasto zaczęło się intensywnie rozbudowywać, powstają nowe wielorodzinne osiedla mieszkaniowe, wybudowano kilka nowych zakładów przemysłowych. Uwzględniając lokalizację dworca i większości zakładów koniecznością staje się uruchomienie komunikacji miejskiej.
W sierpniu 1956 roku delegacja Tomaszowa w składzie: przewodniczący Miejskiej Rady Narodowej, dyrektor Miejskiego Przedsiębiorstwa Gospodarki Komunalnej - Eugeniusz Zieliński, inżynier Jan Kowalski oraz kierowcy udają się do Sanoka po odbiór sześciu autobusów.
15 września 1956 roku "Stary 52" (zwane stonkami) przyozdobione chorągiewkami i napisami "Będziemy służyć ludności miasta" rozpoczęły obsługiwanie trzech linii autobusowych - przejazd tego dnia był bezpłatny. Cenę biletu ustalono na 75 groszy - dziś ulgowy bilet na terenie miasta kosztuje 80 groszy. Oto początek historii komunikacji miejskiej w Tomaszowie Mazowieckim.
Dwie z trzech pierwszych linii łączyły Wilanów /dworzec/ z pozostałymi dzielnicami miasta i tak pozostało do dziś: podstawowe linie komunikacyjne miasta rozpoczynają swe trasy od dworca PKP. W międzyczasie w sąsiedztwie dworca PKP pobudowany zostaje dworzec PKS-u.
Lata osiemdziesiąte to nawet 35 milionów przewiezionych pasażerów rocznie, 65 wozów na stanie, dziennie ponad dziesięć tysięcy kilometrów pokonuje stu dziesięciu kierowców. Na podstawowych liniach rozkłady na przystankach były bardzo krótkie "kursuje co 7 minut". Dziś o tamtych latach pamiętają eksploatowane jeszcze w MZK Jelcze PR-110.
Kryzys gospodarczy z początku lat dziewięćdziesiątych dotknął nasze przemysłowe miasto szczególne boleśnie. Upadek wielu tomaszowskich przedsiębiorstw, a w tym największego z nich - "Wistomu", spowodował lawinowy wzrost bezrobocia.
Dzisiaj, kiedy przemysłowy rozdział w historii miasta należy raczej do przeszłości, Tomaszów ponownie zwraca się ku swoim naturalnym walorom, takim jak unikatowe "Niebieskie Źródła" czy okoliczne parki krajobrazowe: Spalski i Sulejowski.
Od początku bazą dla autobusów był teren po starym tartaku przy ul. Warszawskiej. Adres pozostał do dziś ten sam, choć sporo się zmieniło w wyglądzie zajezdni i w samym zakładzie. Do 1978 roku pozostawał on jednym z satelitarnych przedsiębiorstw składających się na miejską gospodarkę komunalną. Od roku 1978 do 1991 zakład funkcjonował jako oddział Wojewódzkiego Przedsiębiorstwa Komunikacji Miejskiej, po wielu przeobrażeniach ostatecznie funkcjonujemy jako zakład budżetowy.
Obecnie obsługę przewozową świadczymy dla mieszkańców miasta i okolicznych gmin 40 autobusami na 14 liniach. W szczycie dnia powszedniego kursują 34 wozy. Średnia dobowa liczba osób, korzystających z usług komunikacji miejskiej wynosi ponad 22 tysiące. Aby przewieźć taką liczbę pasażerów, nasze autobusy pokonują około sześć i pół tysiąca kilometrów. Kierowca MZK dziennie pokonuje ponad 150 kilometrów, co daje średnią ponad 19 km w ciągu godziny pracy. Czynimy starania, aby jakość przewozów dostosować do wymagań i potrzeb użytkowników oraz sprostać wymaganiom rynku i konkurencji. Posiadamy prężną załogę, a największa bolączka to potrzeba zakupu nowoczesnego taboru.